Palm Springs, CA

Από τα πρόσφατα ταξίδια και πολύ αγαπημένο. Δεν πήγα με μεγάλες προσδοκίες. Το αποφασίσαμε μέσα σε μια εβδομάδα, αλλάξαμε εισιτήρια και "πεταχτήκαμε" από το Λας Βέγκας για σκ. 

Παλμ Σπρινγκς, όνομα και πράγμα. Μια όαση μέσα στην έρημο της γύρω περιοχής που δημιουργήθηκε φυσικά, και λόγω των γειτονικών βουνών που το προστατεύουν επιλέχθηκε από τα αρχαία χρόνια για κατοίκηση από ντόπιους ιθαγενείς. 

Η τωρινή εικόνα είναι αρκετά διαφορετική απ'ότι λογικά θα ήταν 2000 χρόνια πριν αλλά εξακολουθεί να είναι μια όαση για τους λάτρεις του μοντερνισμού στην αρχιτεκτονική. Από τον Neutra και τον Frey, μέχρι τα προκατασκευασμένα σπίτια του Wexler, όπου και να κοιτάξεις θα δεις κάτι να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. 

Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι πόσο οι ίδιοι οι ντόπιοι είναι περήφανοι για την αρχιτεκτονική της πόλης τους που καθόλου δε μοιάζει με τα σπίτια των τυπικών αμερικανικών προαστίων. Η ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου (φώτο) μας έδωσε μάλιστα και χάρτη με τα διάσημα σπίτια της πόλης. 

Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι μόνο το ωραίο κλίμα που τράβηξε όλους τους διάσημους εκεί κατά καιρούς, αλλά και η ομορφία και απλότητα των εξοχικών αυτών κατοικιών. Ανάμεσα σε άλλους ο Σινάτρα, ο Πρίσλευ, και οι Μπήτλς έχουν μείνει εκεί και πολλές ταινίες έχουν γυριστεί.

Washington DC

Πάνε χρόνια που έχω να γράψω εδώ και στο μεταξύ έχω αλλάξει δύο χώρες, ήπειρο και έχω δει πολλά ωραία και μερικά όχι και τόσο ωραία μέρη. 

Θα το πιάσω από το τέλος προς την αρχή και βλέπουμε.  

Την εβδομάδα που πέρασε πήγα στην Ουάσιγκτον για δουλειά. ΝτιΣι όπως τη λένε εδώ μην την μπερδέψουν με τη συνονόματη πολιτεία. Είχα ξαναπάει πέρυσι για 4^th of July αλλά ήταν για λίγο και έμεινα μόνο στην downtown περιοχή. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το μόνο που ήξερα από αρχιτεκτονική στην Ουάσιγκτον ήταν ο Λευκός Οίκος. Αυτή τη φορά όμως τριγύρισα στα προάστια, περπάτησα σε στέκια, πήρα το μετρό. Αχ το μετρό… πόσο μου έχει λείψει δεν φαντάζεστε. Θα μου πεις και στην Οξφόρδη δεν είχε μετρό αλλά δεν με πείραζε. Η πόλη ήταν τόσο μικρή και τα λεωφορεία τόσο συχνά και προσεγμένα που δεν το χρειαζόσουν. Άντε παρασύρθηκα. Ουάσιγκτον λοιπόν.

Μια μεγάλη διαφορά από πολλές πόλεις που έχω δει τελευταία ήταν η πολεοδομία. Μα είναι φοβερό το τι διαφορά κάνει σε μια πόλη το να έχει ανεγερθεί με βάση ένα καλό πολεοδομικό σχέδιο (βασισμένο στο Παρίσι από τον Pierre Charles L’Enfant) με πλατείες, με άνετους δρόμους και πλατιά πεζοδρόμια. Χαίρεσαι να την περπατάς.

Απ’ ότι έμαθα όταν αποφάσισαν να την κάνουν πρωτεύουσα δεν υπήρχε τίποτα. Τότε πώς τους ήρθε; Δεν μπορούσαν λέει να συμφωνήσουν οι Βόρειοι με τους Νότιους και συμβιβάστηκαν με μια μέση λύση. Τότε οι ΗΠΑ ήταν το ένα τρίτο σε έκταση, οπότε η μέση ήταν κάπου εκεί. Τώρα αν διάλεγαν τη μέση θα ήταν κάπου μεταξύ Κάνσας και Νεμπράσκα και σιγά μην πήγαινε κανείς να μείνει εκεί.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μέσα από το ταξί καθώς πηγαίναμε από το ένα ραντεβού στο άλλο. Ήθελα όμως να δείξω και αυτή την πλευρά της πόλης, που μου θύμισε Αγγλία. Όταν τελειώσαμε με τη δουλειά, πήγαμε σε ένα βιβλιοπωλείο που έχει μέσα ένα μπαρ/εστιατόριο και κάτσαμε για φαγητό. Μετά συνέχισα μόνη μου τη βόλτα και βρήκα ένα ευρωπαϊκό παντοπωλείο που το λάτρεψα. Τελικά την είχα υποτιμήσει αυτή την πόλη.

Villa Savoye

(...ή αλλιώς, η δική μου άποψη για ένα πολυσυζητημένο κτήριο)

Τον Μάιο επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Παρίσι. Κατόπιν παραίνεσης συναδέλφου, αφιέρωσα μισή από τις 5 πολύτιμες μέρες που πέρασα εκεί, στο να επισκεφθώ το Poissy όπου βρίσκεται το περίφημο κτήριο. Ο ναός της σύγχρονης αρχιτεκτονικής, όπως την αποκάλεσα στην -μη αρχιτεκτόνισσα- κολλητή μου για να της δικαιολογήσω γιατί θα την αφήσω μισή μέρα μόνη της στις διακοπές μας.

Πήγα με τρένο και επέλεξα να κάτσω δίπλα σε παράθυρο, να δω λίγο επ'ευκαιρίας και τη γαλλική εξοχή. Πράσινο και μικρά σπιτάκια. Πολλά μικρά σπιτάκια. Χρωματιστά. Με οξείες στέγες και μικρά παραθυράκια υψίκορμα. Τι χαριτωμένα, σκέφτηκα. Έφτασα στο Poissy με συννεφιά και βροχή. Αδιάφορη πόλη, ή έτσι μου φάνηκε γιατί ανυπομονούσα να φτάσω στον προορισμό μου.

Και έφτασα. Μπήκα σε έναν κατάφυτο κήπο και μετά από λίγα βήματα, ανάμεσα στα φύλλα, την είδα να στέκεται, εκεί, σε φόντο πράσινο. Τότε μου έβγαλε νόημα γιατί αυτό το έργο απέκτησε τόση μεγάλη σημασία στον αρχιτεκτονικό χώρο. Αν είχα προσγειωθεί κατευθείαν μπροστά της, χωρίς να μεσολαβήσει το ταξίδι ως εκεί, ίσως να μην μου είχε κάνει τόση εντύπωση. Έχοντας όμως μόλις δει την -σύγχρονη της- αρχιτεκτονική της γαλλικής εξοχής, η Villa Savoye μοιάζει σε σχέση με τον περίγυρο, ουρανοκατέβατη.

Costa Navarino Vol1

Navarino Dunes

Θα σας πω αυτά που έχω να σας πω, πριν προλάβουν να ξεθωριάσουν από την μνήμη μου!

Τέσσερις μέρες στο Costa Navarino! Ούτε σε Τζόκερ να έπαιζα και να είχα κερδίσει τα δισεκατομμύρια.
Να είναι καλά το Μαρινάκι που είχε δουλίτσα εκεί και με πήρε μαζί της για back office υποστήριξη after work entertainment! =)

Για μια πολύ σύντομη ενημέρωση, τo ξενοδοχειακό συγκρότημα του 'Costa Navarino' αποτελείται από δύο ξενοδοχεία: Το 'The Romanos' και το 'The Westin' για τους κοινούς θνητούς και Ξ1 και Ξ2 για μας. Το κάθε ένα από αυτά είχε την δική του παραλία, Health Club, Γυμναστήριο και ειδικά διαμορφωμένους χώρους για παιδιά, κάτι θα έχεις ακούσει, δεν μπορεί.. και στη μέση των δύο Ξενοδοχείων υπήρχε μια κοινή αγορά με υπαίθριο σινεμά και ένα αμφιθεατράκι όπου πολλά μικρά-μεγάλα μαγαζάκια έκαναν την εμφάνιση τους μέσα σε στοές.

Δεν έχω παράπονο! Τα δοκιμάσαμε όλα! Τι πισίνες, τι Health club, τι σάουνες. (#pestenamasfate) Νοικιάσαμε ακόμα και ποδήλατα και κάναμε βόλτες, βόλτες ατελείωτες!
Κάναμε και τις εκδρομούλες μας και βγήκαμε και εκτός του συγκροτήματος! Αμέ, τι νόμιζες, επισκεφτήκαμε τη Γιάλοβα, την Πύλο που την περίμενα τελείως διαφορετική και την περιοχή Ρωμανός από όπου πήρε και την ονομασία του το ένα από τα δύο ξενοδοχεία!

Εμείς μείναμε στο Westin (Ξ2), το οποίο ήταν λιγότερο glamourous από το Ξ1 αλλά πιστέψτε με δεν του έλειπε τίποτα από πολυτέλεια. Το δωματιάκι μας,  δεν ήταν από αυτά με την δική τους πισίνα, αλλά δεν θα έλεγες πως είχε κάτι μοναδικό ή κάτι φοβερά ξεχωριστό! Είχε όμως ένα τέλειο υπέρτριπλο μαλακό στρώμα που βούλιαζες μέσα του..

Τι να σας πρωτοπώ.. Τις πρώτες δυο μέρες επειδή είχα δουλίτσα να κάνω.. προσπάθησα να το παίξω σκληρή και να κάνω πως δεν με ενδιαφέρει που βρίσκομαι.. ο κόσμος να χαλάσει εγώ αποφασισμένη  θα κάτσω να δουλέψω.. Όταν τελείωνε όμως την δουλίτσα της η mDpi με έπαιρνε από το χεράκι και με ξεναγούσε στους ατελείωτα πανέμορφους και χαλαρωτικούς χώρους.

Αυτά τις πρώτες δυο μέρες.. τις άλλες δυο μέρες.. χαλάρωσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να αισθανθώ καν το άγχος για τη δουλειά που είχα στην αρχή.. τι κι αν είχα να παραδώσω, τι κι αν είχα να κάνω χίλια δυο πράγματα, ξάπλωνα από την μια ξαπλώστρα στην άλλη σε όλες τις πισίνες που είχε, βλέποντας τα νεράκια να κυλούν και να καταλήγουν σε καταρράκτες και σε άλλες πισίνες σε χαμηλότερα επίπεδα. Τι ωραία..

'The Romanos'

'The Westin' by night

Γενικά, πολύ νερό όπου και να κοιτούσε το μάτι σου είχε από μια πισίνα ή κάποια διαμόρφωση με νερά και βότσαλα. Μου αρέσουν πολύ αυτά. Η κατασκευή των κτιρίων μου φάνηκε πολύ καλή και προσεγμένη και αρκετά καλή ήταν και η διακόσμηση των εσωτερικών χώρων! Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα, είναι πως μας άρεσε πολύ ο αρχιτεκτονικός φωτισμός του εξωτερικού χώρου και το πώς φαινόντουσαν τα κεντρικά κτίρια το βράδυ...

ααα και αυτή η αξέχαστη μυρωδιά του 'white tea' που μύριζε όλο το 'TheWestin' μακάρι να μπορούσα να σας την περιγράψω..

Zante

Θέα της πόλης από τη Μπόχαλη

Πάσχα στο Τζάντε φέτος για τις serial συγγραφείς και αφορμή για αρχιτεκτονικούς και μη προβληματισμούς. Όχι, δε θα σας πω για τα κανάτια που σπάνε στις 7 το πρωί του Μεγ. Σαββάτου. Ούτε για τα club στο Λαγανά. Αυτά τα ξέρετε. Τα άλλα θα σας πω, αυτά που είδα εγώ.

Ομολογώ πως πήγα στη Ζάκυνθο χωρίς να ξέρω τίποτα γι αυτήν. Ούτε που βρίσκεται καλά καλά! (κάπου πιο ψηλά την φανταζόμουν). 

Φτάνοντας στο λιμάνι δεν ενθουσιάστηκα. Τι να πει μπροστά στον κυκλαδίτικο χαρακτήρα που έχω συνηθίσει; (Σιφνιά σου λέει). Οδηγώντας προς το σπίτι η πρώτη εντύπωση μου δεν άλλαξε. -Τι αλλοπρόσαλα σπίτια είναι αυτά; σκεφτόμουν. Άλλα έχουν καμάρες, άλλα αετώματα, περίεργα παράθυρα και παστέλ χρώματα. Αλλά και η βόλτα το απόγευμα στην πόλη, ούτε αυτή κατάφερε να με συγκινήσει. Και κάπως έτσι πέρασαν οι πρώτες μέρες. Να αναρωτιέμαι αν θα μου αρέσει τελικά αυτός ο προορισμός ή όχι.

Κατα τ'άλλα νυχτερινή ζωή αρκετή, κόσμος όλων των ηλικιών και των διαθέσεων, είδαμε και το ναυάγιο από ψηλά -μη χάσουμε. Αλλά η πόλη ίδια, αδιάφορη.

Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις ήταν οι πολύ συχνές αναφορές στην Ιταλία. -Λογικό, σκεφτόμουν, μέχρι πρόσφατα δεν ήταν υπό ενετική κυριαρχία το νησι; (κάτσε να δεις πότε ήταν..)

Και μετά ο σεισμός. Κάτι θυμόμουν αλλά δεν ήξερα το μέγεθος της καταστροφής. Ότι δηλαδή ολόκληρη η πόλη -εκτός από 3 κτίρια- ισοπεδώθηκε. -Τώρα μάλιστα! Έτσι εξηγείται, σκέφτηκα. Αλλά δεν τόλμησα να το πω. -Τόσο άσχετη πια; θα μου έλεγαν. Και έτσι συνέχισα να φαντάζομαι μόνη μου την υπόλοιπη ιστορία... Πως γκρεμίστηκαν όλα και πως άρχισαν να τα χτίζουν απ'την αρχή σιγά σιγά, δανειζόμενοι στοιχεία κι απ΄τις δυο χώρες, απ'τους δύο πολιτισμούς... Ακροβατώντας ανάμεσα στα ιταλικά φαντεζί χρώματα και τα ελληνικά γήινα, ανάμεσα στην ιταλική τάση για στόλισμα και την ελληνική απλότητα. Και το αποτέλεσμα; μια πόλη που δεν βρήκε ποτέ τον εαυτό της. 

Το μόνο που έμεινε ανέπαφο σε όλο το νησί και κρατάει το δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα, είναι οι εκκλησίες. Εκεί η ενετική επιρροή είναι ξεκάθαρη. Με τις οξείες στέγες, τα ανεξάρτητα καμπαναριά και την είσοδο στο πλάι, δεν μπορείς παρά να τις προσέξεις. Αλλά και μπαίνοντας μέσα, ο πλούσιος διακόσμος, χρυσός και ξύλινος, πάλι ελάχιστα θυμίζει τα λιτά κυκλαδίτικα ξωκλήσια.

Ίσως όμως αυτή η εικόνα, που σου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα για το νησί, να είναι και αυτή που δίνει το χαρακτήρα του. Και σίγουρα δε σ'αφήνει αδιάφορο..

Η γειτονιά που μεγάλωσα…

Μεγάλωσα σε μια μικρή γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, τα Πατήσια. Δεν θα έλεγε κανείς πως είναι και τόσο μικρή τελικά αν αναλογιστεί την έκταση τους. Με αφορμή κάποιων μικρών γεγονότων και υλικών ζημιών που έγιναν τελευταία σε διάφορα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, βρέθηκα τυχαία να διαβάζω την ιστορία του δρόμου που μεγάλωσα. Την ιστορία ενός δρόμου που σίγουρα αν κάποιος μένει στην Αθήνα θα έχει διασχίσει τουλάχιστον από μια φορά. Αναφέρομαι στην Οδό Πατησίων.
Προς μεγάλη μου έκπληξη βρήκα τυχαία το αφιέρωμα ---> αυτό <--- της Καθημερινής όπου άρχισα να το ξεφυλλίζω με μεγάλο ενδιαφέρον.

Τα Πατήσια ήταν κηπούπολη με μικρά σπιτάκια και αμπελώνες! Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η τόσο πυκνοκατοικημένη αυτή περιοχή, ήταν αγρός, ήταν η εξοχή των Αθηναίων.

Πολλά σημαντικά δημόσια κτίρια χτίστηκαν στην οδό Πατησίων, ιδιαίτερα στην αρχή της οδού με δωρεές επιφανών Ελλήνων ευεργετών όπως το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Αρχαιολογικό μουσείο. Ένας δρόμος με τόση ιστορία…

Στις μέρες μας, η Πατησίων έχει αλλάξει η μορφή της και παρότι την ημέρα υπάρχει μεγάλη κινητικότητα λόγω των καταστημάτων, το βράδυ η κυκλοφορία των πεζών έχει μειωθεί αισθητά έως και δραματικά. Τώρα έχουν μείνει ελάχιστοι Έλληνες κάτοικοι που προσπαθούν να διατηρήσουν με κόπο την χαμένη αίγλη της περιοχής. Η κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή, η κλιμάκωση της βίας, η συσσώρευση λαθρομεταναστών και η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας έχουν αναγκάσει τους κατοίκους να ζουν με φόβο στην ίδια την περιοχή όπου μεγάλωσαν.

Όσο λαμπρό και αν ήταν το παρελθόν μας ας μην επιτρέψουμε να καταστραφεί το μέλλον μας. Η Αθήνα είναι μια από τις πόλεις όπου έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ιστορία και είναι η μοναδική χώρα από αυτές που έχω επισκεφτεί στην Ευρώπη που έχει τόσο παραμελημένο το κέντρο της. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, πως θα γίνουν οι αναπλάσεις του κέντρου που έχουν προβλεφθεί δίνοντας μια ανάσα, μια ελπίδα στις περιοχές αυτές που το έχουν τόση ανάγκη.

Πόσο ωραία θα ήταν να ξαναγυρνούσαμε στις εποχές όπου όλοι μεγάλωναν σε μια γειτονιά, είχαν ανοιχτές τις πόρτες και δεν υπήρχε κανένας φόβος πουθενά. Το αναπολώ και ας μην το έχω γνωρίσει!

Μπενάκη Vol2

Λίγο πριν κλείσει η πόρτα της έκθεσης σαν τυπικοί Έλληνες σπεύσαμε και εμείς να προλάβουμε να δούμε την έκθεση που διοργανωνόταν στο Μουσείο Μπενάκη, του Δημήτρη Πικιώνη.

Το στήσιμο της έκθεσης δεν θα έλεγα πως ήταν αρκετά ικανοποιητικό. Ενώ ξεκίνησε με πολύ καλές προοπτικές παρουσιάζοντας μας ανά ενότητες το ζωγραφικό του έργο, μετά κάτι σαν να χάθηκε στην πορεία στην προσπάθεια της παρουσίασης του αρχιτεκτονικού του έργου. Μπερδεμένοι για λίγο προσπαθώντας να κρατήσουμε μια συνοχή και μια εξελικτική πορεία σε αυτά που βλέπαμε ήμασταν αναγκασμένοι σε μια κίνηση ζιγκ ζαγκ - μπρος πίσω. Τέλος καλό όλα καλά.. βγήκαμε ζωντανοί!

Διαβάζοντας την βιογραφία του αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως δεν είχε στο ενεργητικό του τιτλοφορημένες σπουδές αρχιτεκτονικής ή τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ. Βέβαια, ήταν αρκετά ξεκάθαρη η καλλιτεχνική του φύση από μικρό παιδί. Τι μας δείχνει αυτό? Πως όταν ασχολείσαι με αυτά που αγαπάς, ψάχνεις, μαθαίνεις, μελετάς και δημιουργείς.

Φανερά επηρεασμένος από την λαϊκή τέχνη και παράδοση του τόπου του προσπάθησε να επαναφέρει, να εξελίξει και να παντρέψει τον πολιτισμό στα έργα του. Δεν θα μιλήσω για τα έργα και τις κατοικίες που σχεδίασε διότι η αρχιτεκτονική και η αντίληψη του χώρου πιστεύω πως είναι καθαρά υποκειμενική.

Μέσα από τα αρχιτεκτονικά του σχέδια δίνει την εντύπωση πως δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να είναι αρχιτέκτονας ή ζωγράφος. Μια εσωτερική διαμάχη που το ένα προσπαθεί να πάρει τη θέση του άλλου.

Φαντάζομαι πως μπροστά στο ανερχόμενο κίνημα της Μοντέρνας αρχιτεκτονικής το έργο του Πικιώνη έφερε σε αμφισβήτηση τις νέες επιρροές και τον διεθνισμό που αργότερα θα ακολουθήσουν όλοι.

Θα κλείσω με μια φράση που διάβασα στο τέλος της έκθεσης:

Λίγο περισσότερη ανθρωπιά, βαθύτερη νόηση και ψυχική ευαισθησία- και αλλάζουν όλα: από την αρχική στάση ως τις λεπτομέρειες.

Φράση κλειδί, φράση που σου ανατρέπει όλα όσα είχες σκεφτεί γιατί είναι πιθανό να μην σου είχε καν περάσει από το μυαλό πόσο απλά μπορεί να είναι όλα.