Μεγάλωσα σε μια μικρή γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, τα Πατήσια. Δεν θα έλεγε κανείς πως είναι και τόσο μικρή τελικά αν αναλογιστεί την έκταση τους. Με αφορμή κάποιων μικρών γεγονότων και υλικών ζημιών που έγιναν τελευταία σε διάφορα κτίρια στο κέντρο της Αθήνας, βρέθηκα τυχαία να διαβάζω την ιστορία του δρόμου που μεγάλωσα. Την ιστορία ενός δρόμου που σίγουρα αν κάποιος μένει στην Αθήνα θα έχει διασχίσει τουλάχιστον από μια φορά. Αναφέρομαι στην Οδό Πατησίων.
Προς μεγάλη μου έκπληξη βρήκα τυχαία το αφιέρωμα ---> αυτό <--- της Καθημερινής όπου άρχισα να το ξεφυλλίζω με μεγάλο ενδιαφέρον.
Τα Πατήσια ήταν κηπούπολη με μικρά σπιτάκια και αμπελώνες! Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η τόσο πυκνοκατοικημένη αυτή περιοχή, ήταν αγρός, ήταν η εξοχή των Αθηναίων.
Πολλά σημαντικά δημόσια κτίρια χτίστηκαν στην οδό Πατησίων, ιδιαίτερα στην αρχή της οδού με δωρεές επιφανών Ελλήνων ευεργετών όπως το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Αρχαιολογικό μουσείο. Ένας δρόμος με τόση ιστορία…
Στις μέρες μας, η Πατησίων έχει αλλάξει η μορφή της και παρότι την ημέρα υπάρχει μεγάλη κινητικότητα λόγω των καταστημάτων, το βράδυ η κυκλοφορία των πεζών έχει μειωθεί αισθητά έως και δραματικά. Τώρα έχουν μείνει ελάχιστοι Έλληνες κάτοικοι που προσπαθούν να διατηρήσουν με κόπο την χαμένη αίγλη της περιοχής. Η κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή, η κλιμάκωση της βίας, η συσσώρευση λαθρομεταναστών και η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας έχουν αναγκάσει τους κατοίκους να ζουν με φόβο στην ίδια την περιοχή όπου μεγάλωσαν.
Όσο λαμπρό και αν ήταν το παρελθόν μας ας μην επιτρέψουμε να καταστραφεί το μέλλον μας. Η Αθήνα είναι μια από τις πόλεις όπου έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ιστορία και είναι η μοναδική χώρα από αυτές που έχω επισκεφτεί στην Ευρώπη που έχει τόσο παραμελημένο το κέντρο της. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, πως θα γίνουν οι αναπλάσεις του κέντρου που έχουν προβλεφθεί δίνοντας μια ανάσα, μια ελπίδα στις περιοχές αυτές που το έχουν τόση ανάγκη.
Πόσο ωραία θα ήταν να ξαναγυρνούσαμε στις εποχές όπου όλοι μεγάλωναν σε μια γειτονιά, είχαν ανοιχτές τις πόρτες και δεν υπήρχε κανένας φόβος πουθενά. Το αναπολώ και ας μην το έχω γνωρίσει!
Προς μεγάλη μου έκπληξη βρήκα τυχαία το αφιέρωμα ---> αυτό <--- της Καθημερινής όπου άρχισα να το ξεφυλλίζω με μεγάλο ενδιαφέρον.
Τα Πατήσια ήταν κηπούπολη με μικρά σπιτάκια και αμπελώνες! Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η τόσο πυκνοκατοικημένη αυτή περιοχή, ήταν αγρός, ήταν η εξοχή των Αθηναίων.
Πολλά σημαντικά δημόσια κτίρια χτίστηκαν στην οδό Πατησίων, ιδιαίτερα στην αρχή της οδού με δωρεές επιφανών Ελλήνων ευεργετών όπως το Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το Αρχαιολογικό μουσείο. Ένας δρόμος με τόση ιστορία…
Στις μέρες μας, η Πατησίων έχει αλλάξει η μορφή της και παρότι την ημέρα υπάρχει μεγάλη κινητικότητα λόγω των καταστημάτων, το βράδυ η κυκλοφορία των πεζών έχει μειωθεί αισθητά έως και δραματικά. Τώρα έχουν μείνει ελάχιστοι Έλληνες κάτοικοι που προσπαθούν να διατηρήσουν με κόπο την χαμένη αίγλη της περιοχής. Η κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή, η κλιμάκωση της βίας, η συσσώρευση λαθρομεταναστών και η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας έχουν αναγκάσει τους κατοίκους να ζουν με φόβο στην ίδια την περιοχή όπου μεγάλωσαν.
Όσο λαμπρό και αν ήταν το παρελθόν μας ας μην επιτρέψουμε να καταστραφεί το μέλλον μας. Η Αθήνα είναι μια από τις πόλεις όπου έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ιστορία και είναι η μοναδική χώρα από αυτές που έχω επισκεφτεί στην Ευρώπη που έχει τόσο παραμελημένο το κέντρο της. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, πως θα γίνουν οι αναπλάσεις του κέντρου που έχουν προβλεφθεί δίνοντας μια ανάσα, μια ελπίδα στις περιοχές αυτές που το έχουν τόση ανάγκη.
Πόσο ωραία θα ήταν να ξαναγυρνούσαμε στις εποχές όπου όλοι μεγάλωναν σε μια γειτονιά, είχαν ανοιχτές τις πόρτες και δεν υπήρχε κανένας φόβος πουθενά. Το αναπολώ και ας μην το έχω γνωρίσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου