Washington DC

Πάνε χρόνια που έχω να γράψω εδώ και στο μεταξύ έχω αλλάξει δύο χώρες, ήπειρο και έχω δει πολλά ωραία και μερικά όχι και τόσο ωραία μέρη. 

Θα το πιάσω από το τέλος προς την αρχή και βλέπουμε.  

Την εβδομάδα που πέρασε πήγα στην Ουάσιγκτον για δουλειά. ΝτιΣι όπως τη λένε εδώ μην την μπερδέψουν με τη συνονόματη πολιτεία. Είχα ξαναπάει πέρυσι για 4^th of July αλλά ήταν για λίγο και έμεινα μόνο στην downtown περιοχή. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το μόνο που ήξερα από αρχιτεκτονική στην Ουάσιγκτον ήταν ο Λευκός Οίκος. Αυτή τη φορά όμως τριγύρισα στα προάστια, περπάτησα σε στέκια, πήρα το μετρό. Αχ το μετρό… πόσο μου έχει λείψει δεν φαντάζεστε. Θα μου πεις και στην Οξφόρδη δεν είχε μετρό αλλά δεν με πείραζε. Η πόλη ήταν τόσο μικρή και τα λεωφορεία τόσο συχνά και προσεγμένα που δεν το χρειαζόσουν. Άντε παρασύρθηκα. Ουάσιγκτον λοιπόν.

Μια μεγάλη διαφορά από πολλές πόλεις που έχω δει τελευταία ήταν η πολεοδομία. Μα είναι φοβερό το τι διαφορά κάνει σε μια πόλη το να έχει ανεγερθεί με βάση ένα καλό πολεοδομικό σχέδιο (βασισμένο στο Παρίσι από τον Pierre Charles L’Enfant) με πλατείες, με άνετους δρόμους και πλατιά πεζοδρόμια. Χαίρεσαι να την περπατάς.

Απ’ ότι έμαθα όταν αποφάσισαν να την κάνουν πρωτεύουσα δεν υπήρχε τίποτα. Τότε πώς τους ήρθε; Δεν μπορούσαν λέει να συμφωνήσουν οι Βόρειοι με τους Νότιους και συμβιβάστηκαν με μια μέση λύση. Τότε οι ΗΠΑ ήταν το ένα τρίτο σε έκταση, οπότε η μέση ήταν κάπου εκεί. Τώρα αν διάλεγαν τη μέση θα ήταν κάπου μεταξύ Κάνσας και Νεμπράσκα και σιγά μην πήγαινε κανείς να μείνει εκεί.

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη μέσα από το ταξί καθώς πηγαίναμε από το ένα ραντεβού στο άλλο. Ήθελα όμως να δείξω και αυτή την πλευρά της πόλης, που μου θύμισε Αγγλία. Όταν τελειώσαμε με τη δουλειά, πήγαμε σε ένα βιβλιοπωλείο που έχει μέσα ένα μπαρ/εστιατόριο και κάτσαμε για φαγητό. Μετά συνέχισα μόνη μου τη βόλτα και βρήκα ένα ευρωπαϊκό παντοπωλείο που το λάτρεψα. Τελικά την είχα υποτιμήσει αυτή την πόλη.