Zante

Θέα της πόλης από τη Μπόχαλη

Πάσχα στο Τζάντε φέτος για τις serial συγγραφείς και αφορμή για αρχιτεκτονικούς και μη προβληματισμούς. Όχι, δε θα σας πω για τα κανάτια που σπάνε στις 7 το πρωί του Μεγ. Σαββάτου. Ούτε για τα club στο Λαγανά. Αυτά τα ξέρετε. Τα άλλα θα σας πω, αυτά που είδα εγώ.

Ομολογώ πως πήγα στη Ζάκυνθο χωρίς να ξέρω τίποτα γι αυτήν. Ούτε που βρίσκεται καλά καλά! (κάπου πιο ψηλά την φανταζόμουν). 

Φτάνοντας στο λιμάνι δεν ενθουσιάστηκα. Τι να πει μπροστά στον κυκλαδίτικο χαρακτήρα που έχω συνηθίσει; (Σιφνιά σου λέει). Οδηγώντας προς το σπίτι η πρώτη εντύπωση μου δεν άλλαξε. -Τι αλλοπρόσαλα σπίτια είναι αυτά; σκεφτόμουν. Άλλα έχουν καμάρες, άλλα αετώματα, περίεργα παράθυρα και παστέλ χρώματα. Αλλά και η βόλτα το απόγευμα στην πόλη, ούτε αυτή κατάφερε να με συγκινήσει. Και κάπως έτσι πέρασαν οι πρώτες μέρες. Να αναρωτιέμαι αν θα μου αρέσει τελικά αυτός ο προορισμός ή όχι.

Κατα τ'άλλα νυχτερινή ζωή αρκετή, κόσμος όλων των ηλικιών και των διαθέσεων, είδαμε και το ναυάγιο από ψηλά -μη χάσουμε. Αλλά η πόλη ίδια, αδιάφορη.

Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις ήταν οι πολύ συχνές αναφορές στην Ιταλία. -Λογικό, σκεφτόμουν, μέχρι πρόσφατα δεν ήταν υπό ενετική κυριαρχία το νησι; (κάτσε να δεις πότε ήταν..)

Και μετά ο σεισμός. Κάτι θυμόμουν αλλά δεν ήξερα το μέγεθος της καταστροφής. Ότι δηλαδή ολόκληρη η πόλη -εκτός από 3 κτίρια- ισοπεδώθηκε. -Τώρα μάλιστα! Έτσι εξηγείται, σκέφτηκα. Αλλά δεν τόλμησα να το πω. -Τόσο άσχετη πια; θα μου έλεγαν. Και έτσι συνέχισα να φαντάζομαι μόνη μου την υπόλοιπη ιστορία... Πως γκρεμίστηκαν όλα και πως άρχισαν να τα χτίζουν απ'την αρχή σιγά σιγά, δανειζόμενοι στοιχεία κι απ΄τις δυο χώρες, απ'τους δύο πολιτισμούς... Ακροβατώντας ανάμεσα στα ιταλικά φαντεζί χρώματα και τα ελληνικά γήινα, ανάμεσα στην ιταλική τάση για στόλισμα και την ελληνική απλότητα. Και το αποτέλεσμα; μια πόλη που δεν βρήκε ποτέ τον εαυτό της. 

Το μόνο που έμεινε ανέπαφο σε όλο το νησί και κρατάει το δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα, είναι οι εκκλησίες. Εκεί η ενετική επιρροή είναι ξεκάθαρη. Με τις οξείες στέγες, τα ανεξάρτητα καμπαναριά και την είσοδο στο πλάι, δεν μπορείς παρά να τις προσέξεις. Αλλά και μπαίνοντας μέσα, ο πλούσιος διακόσμος, χρυσός και ξύλινος, πάλι ελάχιστα θυμίζει τα λιτά κυκλαδίτικα ξωκλήσια.

Ίσως όμως αυτή η εικόνα, που σου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα για το νησί, να είναι και αυτή που δίνει το χαρακτήρα του. Και σίγουρα δε σ'αφήνει αδιάφορο..