Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Μπενάκη Vol1

Χθες πήγαμε με δυο φίλες στο μουσείο Μπενάκη.

Φιλοξενεί τρεις ενδιαφέρουσες εκθέσεις αυτό το μήνα. Πικιώνη, Τ. & Δ. Μπίρη και Τ. Παπαϊωάννου & Δ. Ησαΐα. Πήγαμε πρώτα στους Παπαϊωάννου & Ησαΐα. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Ίσως φταίει που έχω ξαναδεί έκθεση τους. Εκείνη π.χ. που είχε κάνει ο Τάσης με το Φασιανό ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Και σίγουρα πολύ καλύτερα στημένη. Τα σκίτσα/σχέδια των μελετών ήταν τόσο πυκνά τοποθετημένα που δεν ήξερες σε ποια μελέτη ανήκουν.


Πριν πάμε σε άλλη έκθεση κατεβήκαμε για ένα καφεδάκι στο bar. Ήταν πολύ ωραία να βλέπεις φίλους, συναδέλφους και παλιούς καθηγητές Κυριακή μεσημέρι μαζεμένους εκεί!
Καφεδάκι λοιπόν, κουβεντούλα για τις δουλειές μας και την όλη κατάσταση, απογοήτευση, ελπίδα, παραίτηση και όνειρα όλα μαζί ανακατεμένα σε ένα τραπεζάκι! Και μετά στην επόμενη έκθεση. Των αδελφών Μπίρη. Από την είσοδο κιόλας καταλαβαίνεις ότι θα δεις κάτι καλό. Επιμελημένη παρουσίαση, ωραίο στήσιμο, ζεστή ατμόσφαιρα, γνώριμες φυσιογνωμίες. Η αρχιτεκτονική μέσα από τα μάτια δύο καθηγητών της. Δεν ξέρω αν φταίει που σπούδασα στο μετσόβιο, αλλά οι πρώτες εικόνες με τις εργασίες/κατασκευές στο Αβέρωφ με συγκίνησε. Πόσο ωραία πράγματα έφτιαχναν τότε! Το μάθημα αυτό δυστυχώς εγώ δεν το πρόλαβα, αλλά όλοι οι παλιότεροι έχουν να το λένε.


Πιο δίπλα τα σκίτσα/πορτραίτα των καθηγητών μας. -Κοίτα εκεί, ο Τζιτζάς! Πόσο τον πέτυχε! -Δες και τον Μακρή, τι πλάκα!! -Α! και ο Καρύδης και η Φωτίου! Όλοι εκεί είναι!


Για την έκθεση, τι να πω, πρέπει να πάτε να τη δείτε. Μας έδωσε αφορμή για σκέψη και μας ξεσήκωσε να επισκεφτούμε κάποια από αυτά τα έργα για να τα δούμε από κοντά. Προτείνω να διαβάσετε και τα κείμενα ενδιάμεσα, τα λένε πολύ ωραία! Θα αναφέρω ένα σημείο που μου έμεινε. Έλεγε πως όταν ο καθηγητής κάνει έργα που δημοσιεύονται ή εκτίθενται στο κοινό, εκθέτει το έργο του στα μάτια των φοιτητών του, βάζοντας τους δεύτερους στη θέση του κριτή. Το παράδοξο είναι πως τη δεκαετία του '80 κέρδισαν πολλούς διαγωνισμούς οι οποίοι κατασκευάστηκαν μόλις, 20-30 χρόνια μετά! Σ' αυτή τη χώρα η ελπίδα όντως πεθαίνει τελευταία!! Πάντως ένα είναι σίγουρο, ότι φύγαμε από εκεί με πολύ ανεβασμένη διάθεση, χαμογελώντας θα τολμούσα να πω!


Η έκθεση μας πήρε αρκετή ώρα, αλλά δε μας κούρασε καθόλου. Για τον Πικιώνη αποφασίσαμε να πάμε άλλη φορά, είναι μεγάλη μας είπαν και αξίζει να έχεις χρόνο να τη δεις όλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου